مدیریت زخم

اصطلاحات مختلفی برای توصیف انواع خاصی از زخم ها استفاده می شود: مانند برش جراحی ، سوختگی ، پارگی ، زخم ، سایش. به طور کلی می توان آنها را به عنوان زخم های حاد یا مزمن دسته بندی کرد.

درجه از دست دادن بافت را می توان به طور گسترده ای به عنوان:

زخم سطحی - شامل اپیدرم

زخم جزئی - درم و اپیدرم را درگیر می کند

زخم کامل (حاد) - شامل اپیدرم ، درم ، بافت زیر جلدی است و ممکن است به عضلات ، استخوان ها و تاندون ها گسترش یابد.

برای شناسایی وضعیت زخم لبه های زخم را ارزیابی کنید:

لبه های رنگی و صورتی نشان دهنده رشد بافت جدید است. لبه های تیره رنگ نشاندهنده هیپوکسی(کبودی ،ناشی از نرسیدن اکسیژن کافی به بافت) است.

اریتم (قرمزی غشاهای مخاطی یا پوست در اثر آسیب، التهاب و یا عفونت...) نشان دهنده پاسخ التهابی فیزیولوژیکی یا سلولیت است.

تغییرات در احساس - افزایش درد یا عدم احساس در بیمار باید بیشتر مورد بررسی قرار گیرد.

ترشح زخمتوسط تمام زخم های حاد و مزمن (به میزان کم و زیاد) به عنوان بخشی از روند بهبود طبیعی تولید می شود. ترشح نقش اساسی در روند بهبود دارد زیرا:

حاوی مواد مغذی ، انرژی و فاکتورهای رشد برای متابولیسم سلول ها است. حاوی مقادیر زیادی از گلبول های سفید خون است و همچنین زخم را تمیز می کند و محیط مرطوب را برای زخم فراهم می کند.

قابل ذکر است که ارزیابی کردن رنگ ، میزان و بوی ترشحات برای شناسایی هر گونه تغییر در زخم مهم است .ترشح زیاد سبب پوسیدگی و تخریب پوست و بافت ها میشود درحالی که ترشح با مقدار خیلی کم میتواند منجر به خشک شدن بستر زخم میشود. ترشحات در زخم های آلوده چسبناک تر و با بوی بد همراه است.

چگونه زخم را مدیریت کنید:

تعادل باکتری ها را حفظ کنید - هنگام انجام مراحل پانسمان زخم از روش استریل استفاده کنید.

محیط مرطوب زخم را حفظ کنید.

دمای زخم را ثابت نگه دارید(دمای بدن). از محلول های سرد یا قرار زخم در معرض سرما خودداری کنید.

اسیدی یا خنثی را حفظ کنید. pH

زخم را دبرید کنید و آن را محکم پانسمان نکنید.

بر اساس نوع زخم پانسمان مناسب را انتخاب کنید.